(دوستان علاقه مند به بخش شاعرانه، این قسمت آخر مطالبم درباره فروغ هست.

میتونید همه رو در زیر موضوع فروغ بخونید!

ممنوووووووووووونننننننن

دوست دارید شاعر بعدی کی باشه؟؟؟)

پنجره

یک پنجره برای دیدن     
یک پنجره برای شنیدن
یک پنجره که مثل حلقه ی چاهی
در انتهای خود به قلب زمین میرسد
و باز میشود به سوی وسعت این مهربانی مکرر آبی رنگ
یک پنجره که دست های کوچک تنهایی را
از بخشش شبانه ی عطر ستاره های کریم
سرشار میکند
و میشود از آنجا
خورشید را به غربت گلهای شمعدانی مهمان کرد
یک پنجره برای من کافیست
من از دیار عروسک ها می آیم
از زیر سایه های درختان کاغذی
در باغ یک کتاب مصور
از فصل های خشک تجربه های عقیم دوستی و عشق
در کوچه های خاکی معصومیت
...
من از میان
ریشه های گیاهان گوشتخوار می آیم
و مغز من هنوز
لبریز از صدای وحشت پروانه ای است که او را
دردفتری به سنجاقی
مصلوب کرده بودند
وقتی که اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود
 و در تمام شهر
قلب چراغ های مرا تکه تکه می کردند
وقتی که چشم های کودکانه عشق مرا
با دستمال تیره قانون می بستند
و از شقیقه های مضطرب آرزوی من
فواره های خون به بیرون می پاشید
وقتی که زندگی من دیگر
چیزی نبود هیچ چیز بجز تیک تاک ساعت دیواری
دریافتم باید باید باید
دیوانه وار دوست بدارم
یک پنجره برای من کافیست
یک پنجره به لحظه ی آگاهی و نگاه و سکوت
اکنون نهال گردو
آن قدر  قد کشیده که دیوار رابرای برگ های جوانش
 معنی کند
از آینه بپرس
نام نجات دهنده ات را
آیا زمین که زیر پای تو می لرزد
تنها تر از تو نیست ؟
.......
همیشه خواب ها
از ارتفاع ساده لوحی خود پرت میشوند و می میرند
من شبدر چهار پری را می بویم
که روی گور مفاهیم کهنه روییده ست
آیا زنی که در کفن انتظار و عصمت خود خاک شد جوانی من بود ؟
آیا دوباره من از پله های کنجکاوی خود بالا خواهم رفت
تا به خدای خوب که در پشت بام خانه قدم میزند سلام بگویم ؟
حس میکنم که وقت گذشته ست
حس میکنم که لحظه سهم من از برگ های تاریخ است
حس میکنم که میز فاصله ی کاذبی است در میان گیسوان من و دست های این غریبه ی غمگین
حرفی به من بزن
آیا کسی که مهربانی یک جسم زنده را به تو می بخشد
جز درک حس زنده بودن از تو چه می خواهد ؟
حرفی بزن ....

من در پناه پنجره ام
با آفتاب رابطه دارم.

جمعه

جمعه ساكت
جمعه متروك
جمعه چون كوچه های كهنه ، غم انگيز
جمعه انديشه هاي تنبل بيمار
جمعه خميازه هاي موذي كشدار
جمعه بي انتظار
جمعه تسليم

خانه خالي
خانه دلگير
خانه در بسته بر هجوم جواني
خانه تاريكي وتصور خور شيد
خانه تنها یي وتفال و ترديد
خانه پرده ، كتاب، گنجه، تصاوير

آه،چه آرام و پر غرور گذر داشت
زندگي من چو جويبار غريبي
در دل اين جمعه هاي ساكت متروك
در دل اين خانه هاي خالي دلگير
آه ،چه آرام و پر غرور گذر داشت ......

غزل

چون سنگ ها صدای مرا گوش میکنی

سنگی و ناشنیده فراموش میکنی

رگبار نو بهاری و خواب دریچه را

این دو مجموعه آخر رو خیلی دوست دارم!!!

انتخاب کردن شعر ازش خیلیییییییی واسم سخت بود!

چند تا رو مینویسم  امیدوارم خوشتون بیاد!

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد

             به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد             

به جویبار که در من جاری بود

به ابرها که فکرهای طویلم بودند

به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من

از فصل های خشک گذر می کردند

به دسته های کلاغان

که عطر مزرعه های شبانه را

برای من به هدیه می آورند

به مادرم که در آینه زندگی می کرد

و شکل پیری من بود

و به زمین ، که شهوت تکرار من ، درون ملتهبش را

از تخمه های سبز می انباشت - سلامی ، دوباره خواهم داد

می آیم ، می آیم ، می آیم

با گیسویم : ادامه بوهای زیر خاک

با چشمهام : تجربه های غلیظ تاریکی

با بوته ها که چیده ام از بیشه های آنسوی دیوار

می آیم ، می آیم ، می آیم

و آستانه پر از عشق می شود  

و من در آستانه به آنها که دوست می دارند  

و دختری که هنوز آنجا ،

در آستانه ی پر عشق ایستاده 

سلامی دوباره خواهم داد.

(برید ادامه مطلب)

بلور رویا

ما تکیه داده نرم به بازوی یکدیگر / در روحمان طراوت مهتاب عشق بود
        سرهایمان چو شاخه سنگین ز بار و برگ / خامش بر آستانه محراب عشق بود

من همچو موج ابر سپیدی کنار تو / بر گیسویم نشسته گل مریم سپید
        هر لحظه می چکید ز مژگان نازکم / بر برگ دست های تو آن شبنم سپید

گویی فرشتگان خدا در کنار ما / با دست های کوچکشان چنگ می زدند
        درعطر عود و ناله ی اسپند و ابر دود / محراب را زپاکی خود رنگ می زدند

پیشانی بلند تو در نور شمع ها /  آرام و رام بود چو دریای روشنی
        با ساق های نقره نشانش نشسته بود / در زیر پلک های تو رویای روشنی

من تشنه صدای تو بودم که می سرود / در گوشم آن کلام خوش دلنواز را
        چون کودکان که رفته ز خود گوش می کنند /  افسانه های کهنه لبریز راز را

آنگه در آسمان نگاهت گشوده گشت / بال بلور قوس قزح های رنگ رنگ
        در سینه قلب روشن محراب می تپید / من شعله ور در آتش آن لحظه درنگ

گفتم خموش آری و همچون نسیم صبح / لرزان و بی قرار وزیدم بسوی تو
        اما تو هیچ بودی و دیدم هنوز / در سینه هیچ نیست به جز آرزوی تو

جنون

دل گمراه من چه خواهد کرد
با بهاری که میرسد از راه ؟
یا نیازی که رنگ می گیرد
درتن شاخه های خشک و سیاه ؟
                دل گمراه من چه خواهد کرد ؟
                با نسیمی که می ترواد از آن
                بوی عشق کبوتر وحشی
                نفس عطرهای سرگردان؟
                                لب من از ترانه می سوزد
                                سینه ام عاشقانه می سوزد
                                پوستم میشکافد از هیجان
                                پیکرم از جوانه می سوزد
                                                 هر زمان موج میزنم در خویش
                                                 می روم میروم به جایی دور
                                                 بوته گر گرفته خورشید
                                                 سر راهم نشسته در تب نور
                                                                   من ز شرم شکوفه لبریزم
                                                                   یار من کیست ای بهار سپید ؟
                                                                   گر نبوسد در این بهار مرا
                                                                   یار من نیست ای بهار سپید!
دشت بی تاب شبنم آلوده
چه کسی را به خویش می خواند ؟
سبزه ها لحظه ای خموش خموش
آنکه یار منست می داند
                            آسمان می دود ز خویش برون
                            دیگر او در جهان نمی گنجد
                            آه گویی که این همه آبی
                            در دل آسمان نمی گنجد
                                           در بهار او زیاد خواهد برد
                                           سردی و ظلمت زمستان را
                                           می نهد روی گیسوانم باز
                                           تاج گلپونه های سوزان را
                                                              ای بهار ای بهار افسونگر
                                                              من سراپا خیال او شده ام
                                                              در جنون تو رفته ام از خویش
                                                              شعر و فریاد و آرزو شده ام

                                          می خزم همچو مار تبداری
                                          بر علفهای خیس تازه سرد
                                          آه با این خروش و این طغیان
                                          دل گمراه من چه خواهد کرد ؟

گره

فردا اگر ز راه نمی آمد
من تا ابد کنار تو می ماندم
من تا ابد ترانه عشقم را
در آفتاب عشق تو میخواندم

در پشت شیشه های اتاق تو
آن شب نگاه سرد سیاهی داشت
دالان دیدگان تو در ظلمت
گویی به عمق روح تو راهی داشت

لغزیده بود در مه آیینه
تصویر ما شکسته و بی آهنگ
موی تو رنگ ساقه گندم بود
موهای من خمیده و قیری رنگ

رازی درون سینه من می سوخت
می خواستم که با تو سخن گوید
اما صدایم از گره کوته بود
در سایه بوته هیچ نمی روید

ز آنجا نگاه خسته من پر زد
آشفته گرد پیکر من چرخید
در چارچوب قاب طلایی رنگ
چشم مسیح بر غم من خندید

دیدم اتاق درهم و مغشوش است
در پای من کتاب تو افتاده
سنجاق های گیسوی من آنجا
بر روی تختخواب تو افتاده

از خانه بلوری ماهیها
دیگر صدای آب نمی آمد
 فکر چه بود ؟ گربه پیر تو
کاو را به دیده خواب نمی آمد

بار دگر نگاه پریشانم
برگشت لال و خسته به سوی تو
میخواستم که با تو سخن گوید
اما خموش ماند بروی تو

آنگاه ستارگان سپید اشک
سو سو زدند در شب مژگانم
دیدم که دستهای تو چون ابری
آمد به سوی صورت حیرانم

دیدم که بال گرم نفسهایت
ساییده شده به گردن سرد من
گویی نسیم گمشده ای پیچید
در بوته های وحشی درد من

دستی درون سینه من می ریخت
سرب سکوت و دانه خاموشی
من خسته زین کشکش درد آلود
رفتم به سوی شهر فراموشی

بردم ز یاد انده فردا را
گفتم سفر افسانه تلخی بود
نا گه بروی زندگیم گسترد
آن لحظه طلایی عطر آلود

آن شب من از لبان تو نوشیدم
آوازهای شاد طبیعت را
آنشب به کام عشق من افشاندی
ز آن بوسه قطره ابدیت را

آرزو 

کاش بر ساحل رودی خاموش
عطر مرموز گیاهی بودم
چو بر آنجا گذرت می افتاد
به سرا پای تو لب می سودم

کاش چون نای شبان می خواندم
بنوای دل دیوانه تو
خفته بر هودج مواج نسیم
میگذشتم ز در خانه تو

کاش چون پرتو خورشید بهار
سحر از پنجره می تابیدم
از پس پرده لرزان حریر
رنگ چشمان ترا می دیدم

کاش در بزم فروزنده تو
خنده جام شرابی بودم
کاش در نیمه شبی درد آلود
سستی و مستی خوابی بودم

کاش چون اینه روشن می شد
دلم از نقش تو و خنده تو
صبحگاهان به تنم می لغزید
گرمی دست نوازنده تو

 کاش چون برگ خزان رقص مرا
نیمه شب ماه تماشا می کرد
در دل باغچه خانه تو
شور من ...ولوله برپا می کرد 

کاش چون یاد دل انگیز زنی
می خزیدم به دلت پر تشویش
ناگهان چشم ترا می دیدم
خیره بر جلوه زیبایی خویش

کاش در بستر تنهایی تو
پیکرم شمع گنه می افروخت
ریشه زهد و تو حسرت من
زین گنه کاری شیرین می سوخت

کاش از شاخه سر سبز حیات
گل اندوه مرا می چیدی
کاش در شعر من ای مایه عمر
شعله راز مرا می دیدی

اندوه تنهایی 

پشت شیشه برف می بارد
پشت شیشه برف می بارد
در سكوت سینه ام دستی
دانه اندوه می كارد
مو سپید آخر شدی ای برف
تا سرانجامم چنین دیدی
در دلم باریدی ... ای افسوس
بر سر گورم نباریدی
چون نهالی سست می لرزد
روحم از سرمای تنهایی
میخزد در ظلمت قلبم
وحشت دنیای تنهایی
دیگرم گرمی نمی بخشی
عشق ای خورشید یخ بسته
سینه ام صحرای نومیدیست
خسته ام ‚ از عشق هم خسته
غنچه شوق تو هم خشكید
شعر ای شیطان افسونكار
عاقبت زین خواب درد آلود
جان من بیدار شد بیدار
بعد از او بر هر چه رو كردم
دیدم افسون سرابی بود
آنچه می گشتم به دنبالش
وای بر من نقش خوابی بود
ای خدا ... بر روی من بگشای
لحظه ای درهای دوزخ را
تا به كی در دل نهان سازم
حسرت گرمای دوزخ را؟
دیدم ای بس آفتابی را
كو پیاپی در غروب افسرد
آفتاب بی غروب من
ای دریغا در جنوب افسرد!
بعد از او دیگر چی می جویم؟
بعد از او دیگر چه می پایم ؟
اشك سردی تا بیافشانم
گور گرمی تا بیاسایم
پشت شیشه برف می بارد
پشت شیشه برف می بارد
در سكوت سینه ام دستی
دانه اندوه می كارد

دیوار

از دوست داشتن

                              امشب از آسمان دیده تو                           
روی شعرم ستاره میبارد
در سکوت سپید کاغذها
پنجه هایم جرقه میکارد
شعر دیوانه تب آلودم
شرمگین از شیار خواهشها
پیکرش را دوباره می سوزد
عطش جاودان آتشها
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست
از سیاهی چرا حذر کردن
شب پر از قطره های الماس است
آنچه از شب به جای می ماند
عطر سکر آور گل یاس است
آه بگذار گم شوم در تو
کس نیابد ز من نشانه من
روح سوزان آه مرطوب من
بوزد بر تن ترانه من
آه بگذار زین دریچه باز
خفته در پرنیان رویا ها
با پر روشنی سفر گیرم
بگذرم از حصار دنیاها
دانی از زندگی چه میخواهم
من تو باشم ‚ تو ‚ پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو بار دیگر تو
آنچه در من نهفته دریاییست
کی توان نهفتنم باشد
با تو زین سهمگین طوفانی
کاش یارای گفتنم باشد
بس که لبریزم از تو می خواهم
بدوم در میان صحراها
سر بکوبم به سنگ کوهستان
تن بکوبم به موج دریا ها
بس که لبریزم از تو می خواهم
چون غباری ز خود فرو ریزم
زیر پای تو سر نهم آرام
به سبک سایه تو آویزم
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه نا پیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

حلقه

دخترک خنده کنان گفت که چیست
راز این حلقه زر
راز این حلقه که انگشت مرا
این چنین تنگ گرفته است به بر
راز این حلقه که در چهره او
اینهمه تابش و رخشندگی است
مرد حیران شد و گفت
حلقه خوشبختی است حلقه زندگی است
همه گفتند : مبارک باشد
دخترک گفت : دریغا که مرا
باز در معنی آن شک باشد
سالها رفت و شبی
زنی افسرده نظر کرد بر آن حلقه زر
دید در نقش فروزنده او
روزهایی که به امید وفای شوهر
به هدر رفته هدر
زن پریشان شد و نالید که وای
وای این حلقه که در چهره او
باز هم تابش و رخشندگی است
حلقه بردگی و بندگی است

دیدار تلخ

به زمین می زنی و می شکنی

عاقبت شیشه امیدی را

سخت مغروری و می سازی سرد

در دلی آتش جاویدی را

ديدمت ، واي چه ديداري، واي

اين چه ديدار دل آزاري بود

بيگمان برده اي از ياد آن عهد

كه مرا با تو سرو كاري بود

ديدمت، واي چه ديداري، واي

نه نگاهي ، نه لب پرنوشي

نه شرار نفس پر هوسي

نه فشار بدن و آغوشي

اين چه عشقي است كه در دل دارم

من از اين عشق چه حاصل دارم

مي گريزي ز من و در طلبت 

باز هم كوشش باطل دارم

باز لبهاي عطش كرده من

لب سوزان ترا مي جويد

مي تپد قلبم و با هر تپشي 

قصه عشق ترا مي گويد

بخت اگر از تو جدايم كرده

مي گشايم گره از بخت، چه باك

ترسم اين عشق سرانجام مرا

بكشد تا به سر پرده خاك

خلوت خالي و خاموش مرا

تو پر از خاطره كردي ؛ اي مرد

شعر من شعله احساس من است

تو مرا شاعره كردي ، اي مرد

آتش عشق به چشمت يك دم

جلوه اي كرد و سرابي گرديد

تا مرا واله و بي سامان ديد

نقش افتاده بر آبي گرديد

در دلم آرزويي بود كه مرد

لب جانبخش ترا بوسيدن

بوسه جان داد به روي لب من

ديدمت ، ليك دريغ از ديدن

سينه اي تا كه بر آن سر بنهم

دامني تا كه بر آن ريزم اشك

آه اي آنكه غم عشقت نيست

مي برم بر تو و قلبت رشك

به زمين مي زني و مي شكني

عاقبت شيشه اميدي را

سخت مغروري و مي سازي سرد

در دلي آتش جاويدي را

وداع

    می روم خسته و افسرده و زار   

 سوی منزلگه ویرانه ی خویش

 به خدا می برم از شهر شما 

 دل شوریده و دیوانه ی خویش

می برم تا که در آن نقطه ی دور 

شستشویش دهم از رنگ گناه 

 شستشویش دهم از لکه ی عشق 

 زین همه خواهش بیجا و تباه

 می برم تا ز تو دورش سازم 

 ز تو ای جلوه ی امید محال 

 می برم زنده بگورش سازم 

 تا از این پس نکند یاد وصال

 ناله می لرزد..می رقصد اشک

 آه بگذار که بگریزم من

از تو ای چشمه ی جوشان گناه

شاید آن به که بپرهیزم من

بخدا غنچه ی شادی بودم 

دست عشق آمد و از شاخم چید 

شعله ی آه شدم صد افسوس 

که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست 

می روم خنده به لب خونین دل 

می روم از دل من دست بدار

ای امید عبث بی حاصل

سلام. می خوام اولین مطلب رو درباره کسی بنویسم که با شعراش زندگی کردم!

فروغ فرخزاد متولد 15 دی ماه 1313( البته به گفته خواهرش پوران، 8 دی) در تهران. به گفته خودش از 13،14 سالگی غزل سروده اما هیچ وقت اون ها رو چاپ نکرده. در 16 سالگی با پرویز شاپور که 15 سال از خودش بزرگتر بوده ازدواج میکنه! از تحصیلاتش اطلاعات درستی در دست نیست. بعضی میگن قبل از گرفتن ذیپلم درس رو رها میکنه. در 17 سالگی اولین مجموعه شعرش  به اسم "اسیر" منتشر میشه. در 20 سالگی با وجود داشتن پسری به نام کامیار از همسرش جدا میشه و قانون پسرش رو ازش میگیره. مجموعه های "دیوار" و "عصیان" رو در سال های 36و 38 به چاپ می رسونه. آشنایی فروغ با ابراهیم گلستان نویسنده و فیلم ساز، باعث تغییر در زندگی و شعرش میشه. فروغ در این سال ها در ساخت چند فیلم همکاری میکنه. در سال 41 مجموعه "تولدی دیگر" رو به چاپ می رسونه. میشه تفاوت رو بین مجموعه شعراش به وضوح حس کرد! آخرین مجموعه شر از او "ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد..." هست که بعد از مرگش به چاپ رسید. سرانجام دفتر زندگیش در 24 بهمن 1345 بر اثر تصادف بسته شد. (در سال 42 هم یک بار دست به خود کشی زده بود!) مرگش زود هنگام بود اما شعراش تا همیشه تو قلب من و شما جا داره!

اینم یه عکس از مزارش در گورستان ظهیرالدوله. "روحش شاد."

چند شعر از مجموعه های مختلفش رو که دوستشون دارم واستون می نویسم.( به زیر موضوع فروغ مراجعه کنید.)